«Πολυτεχνείο: 49 Χρόνια μετά»
“Σχεδόν πενήντα χρόνια, βάσανα και διωγμοί”, γράφει ο Μανώλης Ρασούλης και έχουμε σιγοτραγουδήσει στην μελωδία του Μάνου Λοΐζου. Και σήμερα συμπληρώνονται σχεδόν πενήντα χρόνια από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που στάθηκε προπομπός της κατάρρευσης της Χούντας σε λιγότερο από ένα χρόνο αργότερα.
Μπορεί τα τελευταία χρόνια να πληθαίνουν οι φωνές που επιθυμούν να σπιλώσουν την αξία του αγώνα, αμαυρώνοντας την μνήμη των νεκρών, όμως τα γεγονότα εκείνων των ημερών θα μιλούν πάντα στις ψυχές των ανθρώπων που αντιλαμβάνονται την σπουδαιότητα της ίδιας της δημοκρατίας. Όσο υπάρχουν άνθρωποι με ελεύθερο πνεύμα, που δεν φυλακίζουν τις ιδέες και τις αρχές τους, τόσο οι προσπάθειες υποβάθμισης της εξέγερσης και δαιμονοποίησης της “γενιάς του Πολυτεχνείου”, θα πέφτουν στο κενό της φασίζουσας και ακροδεξιάς λογικής τους.
Για το θάρρος και την τόλμη των φοιτητών, των εργατών, όσων απλών πολιτών βοήθησαν με όποιο τρόπο μπορούσαν το εξεγερμένο πλήθος, έχουν χυθεί τόνοι από μελάνι. Η ιστορία δεν οφείλει αποκατάσταση των γεγονότων του Πολυτεχνείου, γιατί πολύ απλά υπάρχει άπλετος χώρος στις ψυχές και στην συνείδηση των Ελλήνων, ικανός να χωρέσει το μεγαλείο της αυτοθυσίας των αγωνιστών.
Η χώρα μας τα τελευταία χρόνια έχει διαβεί πολλούς σκοπέλους και μέσα από έντονη δυσμένεια οι πολίτες προσπαθούν να βρουν τον βηματισμό τους. Πολλές φορές φαίνεται πως χάνουμε τις ισορροπίες μας, ακροβατώντας σε επικίνδυνα άκρα. Όμως δεν έχουμε παρά να κοιτάξουμε πίσω, σε αυτά τα “σχεδόν” πενήντα χρόνια που μας χωρίζουν από την εποχή των γνήσιων αγώνων και τότε θα αντιληφθούμε την ιερότητα της πράξης εκείνης της γενιάς.
Από το Γραφείο Τύπου
