Με επιτυχία η παρουσίαση του ντοκιμαντέρ “Οι Μη Χαμένες Πατρίδες – The UnLost Homeland” στην Πάτρα

Οι Μη Χαμένες Πατρίδες – The UnLost Homeland

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε στην κατάμεστη αίθουσα του   Νέου  Αρχαιολογικού  Μουσείου της Πάτρας η παρουσίαση του Ντοκυμαντέρ της Παγκοσμίου φήμης Σκηνοθέτη και Δημοσιογράφου κ Ευτυχίας Φράγκου.

Την εκδήλωση διοργάνωσε ο ομιλος INNER WHELL Πατρών Βορρά Ρίου  σε συνεργασία με την Περιφέρεια  Δυτικής Ελλάδος.

Την εκδήλωση χαιρέτισαν ο Αναπληρωτής Περιφερειάρχης κ Χαράλαμπος Μπονάνος,  η Αντιδήμαρχος Υγείας κ Πρόνοιας  κ Βίβιαν Σαμούρη  η Διευθύντρια του Νέου Αρχαιολογικού Μουσείου της Πάτρας  κ Αννίτα Κουμούση και η πρόεδρος του Ομίλου INNER WHELL  Πατρών Ρίου κ Νεκταρία Καλογεροπούλου

Το  κοινό παρακολούθησε με Θρησκευτική ευλάβεια το Ντοκυμαντέρ και εννοιωσε μεγάλη συγκίνηση και χαρά για αυτό το  πατριωτικό ντοκυμαντέρ με Ελληνικές Μνήμες και  εννοιωσε υπερηφάνεια για την παρουσίαση αυτή και υποκλίθηκε στο μεγαλέιο της κ Φράγκου

Περίληψη

«Οι Μη Χαμένες Πατρίδες» ακολουθούν την ιστορία 12 Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης  που έζησαν τα Σεπτεμβριανά του 1955 αλλά και ενός Τούρκου ακαδημαϊκού του Τσενγκίζ Ακτάρ που ζει αυτοεξόριστος στην Ελλάδα.  Παρακαλουθούμε μέσα από τις αφηγήσεις τους το πώς σχεδιάστηκε και οργανώθηκε το πογκρόμ κατά των Ελλήνων της Πόλης και των υπόλοιπων μειονοτήτων. Ενός πογκρόμ που πραγματοποιήθηκε όχι εν καιρώ πολέμου αλλά εν καιρώ ειρήνης.

Πώς κατάφερε η Τουρκία να εκδιώξει όλες τις μειονότητες; Τι περιελάμβανε το σχέδιο της εθνοκάθαρσης; Ποιοι ήταν στα αλήθεια οι Έλληνες της Πόλης; Πώς κατόρθωσαν να συνεχίσουν την Βυζαντινή κληρονομιά; Πώς διατήρησαν γλώσσα, θρησκεία, ταυτότητα, ήθη και έθιμα για 500 και πλέον χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης; Ποια η σχέση τους με τις άλλες μειονότητες; Ποια ήταν τα Μεγάλα Σχολεία της Πόλης, (Μεγάλη του Γένους Σχολή, Ζωγράφειο Λύκειο, Ζάππειο Παρθεναγωγείο, Κεντρικό;) Τι περιελάμβανε η κοινωνική ζωή αυτής της ελίτ κοινωνίας; Και ποια η σχέση τους με το Οικουμενικό Πατριαρχείο;

Με μοντάζ γρήγορου ρυθμού και κειμένων επί της οθόνης, ο θεατής μεταφέρεται σε ένα νοητό τραπέζι, όπου όλοι μαζί χωρίς να γνωρίζονται συνομιλούν απαντώντας και συμπληρώνοντας ο ένας τον άλλο.

Ένας εξ αυτών επιστρέφει στο σπίτι του μετά από 46 χρόνια συντροφιά με τον εγγονό του.

Γιατί τέλος δεν υπάρχει. Γιατί τελικά η ιστορία δεν είναι μόνο τα γεγονότα. Αλλά  οι ιστορίες των ανθρώπων που έγραψαν ιστορία.